نشد..خیلی چیز ها نشد..

بعضی از رفتارهایش من را یاد پسربچه های 8-9 ساله می انداخت.اصلا اغراق نمی کنم.مردِ گنده ی 30 ساله..عین یک پسربچه ی 8 ساله بامزه و دوست داشتنی بود.از همان پسربچه هایی که معتقدم مظلوم و خواستنی اند و با دیدنشان بی جهت لبخند می نشیند روی لب هام.نمی دانم..شاید به خاطر همین بچه بودنش فقط می خواست زن داشته باشد.و طبعا هرگز نمی فهمد عشق یعنی چه..
اگر فکر می کنید به خاطر نداشتنش ناراحت و غمگینم کور خوانده اید..اتفاقا خوشحالم که هیچوقت در جوابِ مهربانی ها و محبت هایش حتی یک لبخند هم نزدم.تنها نگرانی من،فراموشیِ من است.چطور می شود کاری کرد که هرگز از یادش بیرون نروم؟شما بلدید؟