در قرن 19

عشق باید به موقع سراغ آدم بیاید.تازه اگر هم آمد سعی کنید ردش کنید برود پی کارش.مثلا اگر وقتی 15ساله بودید مردی که 12 سال با شما اختلاف سنی داشت،خوش قیافه و خوش استایل هم بود اتفاقا،  طی پنج سال تمام تلاش کرد تا توجهتان را جلب کند،عاشقش نشوید.مرد های ایرانی مایکل نیستند که منتظر بمانند تا معشوقشان بزرگ بشود و بعد در روز تولدش با محبت و تمنا خیره بشوند توی چشمهاش و بگویند : "اُه مَدی مدت هاست منتظرم تو بزرگ بشی." میبینند هزارتاکیسِ بهتر ریخته می روند با یکی از آنها نامزد میکنند.بعدتوی کوچولو میمانی و کلی عشقِ زودرس که باد کرده روی دستت..اما مهم نیست.زیادی رویش حساس نشوید.از این دوست داشتن ها تقریبا برای همه ی دختران اتفاق می افتد.و نمیتوان آن هارا عشق نامید.چون معمولا به همان سرعتی که پدید آمده اند،ناگهان ناپدید میشوند.اما میتوانم به جرأت بگویم این احساساتِ عجیبِ زودرس،باعث رشد احساسی و ذهنی زیادی در دختران میشود.و این شاید همان دلیلی باشد که موجب میشود دختران بتوانند در هر سنی عشق را از هوس و نیازهای فیزیکی،تمایز بدهند.اما برای مردها اینطور نیست.اصلا حاضرم قسم بخورم در مخیله ی بیشتر آنها تا آخر عمر عشق خلاصه شده در ازدواجی که به ارضای حسِ جنسی شان می انجامد.

اما گذشته از تمام این مسائل ،

دوست داشتم در یک مزرعه ی انگلیسی زندگی میکردم.

در قرن 19..